Foto's

Enkele fototjes van de voorbije dagen :)

http://picasaweb.google.be/russianfighterpilot/ is nog steeds het adres waar je alle foto's kan bekijken!

ballon

Iedere moeder heeft wel zoiets dat ze niet kan wegdoen. Iets dat met haar kinderen te maken heeft, een pyjamaatje, een foto, een tut, enz. Ik kijk ook met weemoed terug naar die kleine sokjes en pakjes maar koester er geen herinneringen aan want Quinten heeft ze toch nooit, of slechts heel kort gedragen. Ook zijn eerste tutjes (eentje met mama en eentje met papa op) zijn het vermelden niet waard want Quinten vindt zijn handje en de truien van onschuldige bezoekers veel lekkerder dan zijn tutjes. Ook een bepaald knuffeltje heeft hij niet, ok, hij is zot van die pluche kikker die we gratis bij de kbc kregen maar hij slaapt even goed zonder.

De wanhoop vervult mij als ik luister naar de grappige verhalen van andere moeders over de favoriete doudou, tut , schoentjes enzoverder die ze in het brons gaan laten gieten of voor eeuwig gaan inkaderen. Ik heb zoiets niet. Ik kan Quinten zijn blikken al zo voor me zien, beschuldigend en vragend waarom wij, als goede ouders, zo niets hebben bijgehouden. Paniek.
Maar hij is nog jong, heeft wel al een eigen karakter maar nog geen eigen smaak dus alles is nog mogelijk.

En dan, plots, enkele dagen geleden tijdens het opruimen stuitte ik op zo'n voorwerp, eerlijkheidshalve moet ik wel zeggen dat het voorwerp op Lennert viel. Namelijk de ballon die we van peter Jelle hebben gekregen in het ziekenhuis. Het is zo'n knalblauwe blinkende ballon die een liedje zingt als je ertegen loopt. Hij is nog maar halfvol en gebruikte dan ook de kast als steun om niet naar beneden te vallen. Goed wetende dat zijn dagen dan geteld zouden zijn bleef die ballon dapper aan de kast hangen. Maar zelfs de dapperste ballon is niet bestand tegen de allesverwoestende kracht van onze stofzuiger. En hij bezweekt, nam afscheid en was klaar om weggegooid te worden, maar daar stond ik dan. De ballon in mijn hand, zijn afscheidslied zingend en ........... ik kon het niet. Het leek alsof ik afscheid nam van baby Quinten, 55 cm en 3.900kg en ik was er nog niet klaar voor. Quinten weegt nu wel al dik 7 kg en is 65 cm groot maar toch, de herinnering aan dat kleine, hulpeloze wezentje dat nasnikkend op mijn buik werd gelegd wil ik nog niet verliezen, en als dat wilt zeggen dat die ballon daarvoor moet blijven, dan blijft hij. Zo simpel is het.

Ik weet ook wel dat die herinnering zal blijven maar toch, een beetje sentiment kan nooit kwaad. Als ik nu al vind dat hij zo snel groot wordt, wat zal dat later zijn. Elk dingetje dat ze bijleren is een triomf, maar toch is het ook altijd een stap verder weg van dat kleine hummeltje dat om 13.16 op 31 december op mijn borst werd gelegd.

ziekjes en omdraaien

Onze lieve schat is een beetje ziek. Zoals je kon lezen zei de kinderdokter dat er niets aan de hand was en dat we gewoon moesten afwachten. Dat hebben we gedaan, met alle gevolgen vandien. Het hoestje was een lelijk geblaf geworden en zondag raadde Ilse ons dan ook aan om niet langer te wachten. Dus, maandag zijn we naar de huisdokter gegaan die vaststelde dat Quinten een infectie had op de luchtwegen en dat hij onmiddellijk aan de aerosol moest hangen. Tof, wel een aangename ervaring zo'n toestel, zowel voor ons als voor Quinten. Na een aantal malen hadden we door hoe we Quinten rustig konden houden zodat de verdamper op zijn mond bleef in plaats van op zijn trui. Terwijl Quinten op mijn schoot aan het maskertje hangt trekt Lennert een kwartier lang gekke bekken om Quinten af te leiden, en het werkt. De rollen omdraaien lukt niet want Lennert is wel de onverslaagde kampioen van het onnozel doen. hehe.

Voor de rest is er weinig nieuws buiten dit: Quinten kan zich op zijn buik rollen. Super, de laatste weken geraakte hij zo gefrustreerd omdat hij op zijn zij bleef liggen maar dinsdag had hij ineens door dat zijn arm in de weg zat. Na wat duw en trek werk lag meneer dus ineens op zijn buik. Super om te zien. Nu doet hij dus niet anders, in zijn park, op zijn luierkussen en in bed. Maar aangezien zijn park wat te klein is horen we regelmatig een luide kreet als hij zich weeral eens in een onmogelijke positie heeft gewrongen met zijn beentjes of armpjes tussen de spijlen, of als hij na reeds 2 keer te hebben omgerold met zijn lichaam tegen de rand ligt, ambiance.

Als oplossing hebben we nu de speeltegels aan de tv gelegd zodat hij zich toch een aantal keren kan omdraaien en dan kunnen we hem makkelijk terug trekken zodat hij weer verder kan rollen. Wat ook grappig is is zijn buikschuiven, op zijn buik met zijn poep in de lucht probeert hij verder te geraken. Echt de moeite om zien. Maar nu ga ik jullie laten want Jelle en Wendy komen me de tuin opruimen en omspitten zodat we ne schone gazon hebben in de zomer.