ballon

Iedere moeder heeft wel zoiets dat ze niet kan wegdoen. Iets dat met haar kinderen te maken heeft, een pyjamaatje, een foto, een tut, enz. Ik kijk ook met weemoed terug naar die kleine sokjes en pakjes maar koester er geen herinneringen aan want Quinten heeft ze toch nooit, of slechts heel kort gedragen. Ook zijn eerste tutjes (eentje met mama en eentje met papa op) zijn het vermelden niet waard want Quinten vindt zijn handje en de truien van onschuldige bezoekers veel lekkerder dan zijn tutjes. Ook een bepaald knuffeltje heeft hij niet, ok, hij is zot van die pluche kikker die we gratis bij de kbc kregen maar hij slaapt even goed zonder.

De wanhoop vervult mij als ik luister naar de grappige verhalen van andere moeders over de favoriete doudou, tut , schoentjes enzoverder die ze in het brons gaan laten gieten of voor eeuwig gaan inkaderen. Ik heb zoiets niet. Ik kan Quinten zijn blikken al zo voor me zien, beschuldigend en vragend waarom wij, als goede ouders, zo niets hebben bijgehouden. Paniek.
Maar hij is nog jong, heeft wel al een eigen karakter maar nog geen eigen smaak dus alles is nog mogelijk.

En dan, plots, enkele dagen geleden tijdens het opruimen stuitte ik op zo'n voorwerp, eerlijkheidshalve moet ik wel zeggen dat het voorwerp op Lennert viel. Namelijk de ballon die we van peter Jelle hebben gekregen in het ziekenhuis. Het is zo'n knalblauwe blinkende ballon die een liedje zingt als je ertegen loopt. Hij is nog maar halfvol en gebruikte dan ook de kast als steun om niet naar beneden te vallen. Goed wetende dat zijn dagen dan geteld zouden zijn bleef die ballon dapper aan de kast hangen. Maar zelfs de dapperste ballon is niet bestand tegen de allesverwoestende kracht van onze stofzuiger. En hij bezweekt, nam afscheid en was klaar om weggegooid te worden, maar daar stond ik dan. De ballon in mijn hand, zijn afscheidslied zingend en ........... ik kon het niet. Het leek alsof ik afscheid nam van baby Quinten, 55 cm en 3.900kg en ik was er nog niet klaar voor. Quinten weegt nu wel al dik 7 kg en is 65 cm groot maar toch, de herinnering aan dat kleine, hulpeloze wezentje dat nasnikkend op mijn buik werd gelegd wil ik nog niet verliezen, en als dat wilt zeggen dat die ballon daarvoor moet blijven, dan blijft hij. Zo simpel is het.

Ik weet ook wel dat die herinnering zal blijven maar toch, een beetje sentiment kan nooit kwaad. Als ik nu al vind dat hij zo snel groot wordt, wat zal dat later zijn. Elk dingetje dat ze bijleren is een triomf, maar toch is het ook altijd een stap verder weg van dat kleine hummeltje dat om 13.16 op 31 december op mijn borst werd gelegd.