een speciale moederdag

Links zit nog wat kalk die ik nooit zal wegkrijgen en rechts zitten een aantal ondefinieerbare krassen. Zo ziet de binnenkant van mijn wc eruit. Die ken ik ondertussen al vanbuiten. Mijn favoriete atribuut deze dagen is een grote witte tupperwarekom die ik steeds met me meesleep. Je raad het al, zwangerschapsmisselijkheid. Ik kan er uren over doorgaan. Welke trukjes helpen en welke niet? Daarvoor ga je beter eens naar www.kindengezin.be. Bij mij werkt er geeneen. Maar er is toch één troost. Maandag zei de dokter:" hoe misselijker je bent hoe beter, dat is een teken dat alles in orde is." Je raadt het al, mijn dokter is een man. Maar nog even doorbijten, na de derde maand zou de misselijkheid volledig moeten overgaan. Nog een maandje volhouden dus. Dat zal wel lukken.

Wat we echter niet hebben kunnen volhouden is de zwijgplicht tot de derde maand. Deze zaterdag hebben we, bij wijze van moederdagscadeau, het nieuws al aan de grootouders verteld. Gelukkig reageerden ze alle vier dolenthousiast. De reactie van Lennerts vader vond ik het grappigste, die man ziet het helemaal niet zitten dat er met Kerst en nieuwjaar nu 7 kleine kinderen lawaai zullen maken. Als het dat maar is, ze hebben er alle vier een goed oog in en zullen ons steunen waar en wanneer ze maar kunnen. Zalig zo'n reactie, in mijn ergste nachtmerries had ik gedroomd van afkeurende blikken, misprijzen en preken over verantwoordelijkheid. Maar iedereen is echt gelukkig voor ons.

Ondertussen lekt het nieuws ook langzaam in onze vriendenkring uit en zelfs daar zijn er geen opmerkingen te horen in het genre van " allee man, nu zitte er wel aan vast he".
Ik kan alleen maar zeggen dat al die enthousiaste reacties een hart onder de riem zijn in deze periode. En dat we volgende week woensdag een afspraak hebben voor een tweede echo, dan weten we weer wat meer.

kusjes Lesley en co